Τι σκέφτεσαι;

Με το που ξυπνάω, η ίδια σκέψη….Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ξεπερνάς κάποια πράγματα. Γιατί να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου με σκέψεις οι οποίες μόνο κακό σου κάνουν και σου καταστρέφουν την ψυχολογία. Τι είναι αυτό που συμβάλει στην επιμονή του εγκεφάλου να εμμένει στα ίδια και στα ίδια.

Το μοιράζομαι μαζί σας μήπως και βρούμε μία απάντηση ίσως και λύση. Λογικά, αυτή η διαδικασία του να παραπονιόμαστε στον εαυτό μας, είναι κάτι που προκαλείται εν γνώσει μας. Αν και σαν πρώτη σκέψη θα έλεγα ότι είναι μία πράξη που γίνεται ασυνείδητα, καθώς με το που ξυπνάς η σκέψη σου καρφώνεται στο μυαλό. Αλλά μάλλον γίνεται συνειδητά. Χμμμ.. Τώρα που το σκέφτομαι γίνεται συνειδητά και σκόπιμα ίσως. Προκαλούμε ίσως αυτή την κατάσταση για να παρακινήσουμε τον εαυτό μας να κάνει κάτι, να αλλάξει. Του δίνουμε ένα κίνητρο για να αλλάξει την υπάρχουσα καθημερινότητα μας, η οποία λογικά ως έχει δε μας αρέσει. Το θέμα είναι όμως ότι τις περισσότερες φορές μένουμε μόνο στη σκέψη. Αδυνατούμε να μετατρέψουμε όλη αυτή την σκέψη σε διάθεση για να αλλάξουμε τα πάντα. Ίσως αυτό αποδεικνύει αδυναμία χαρακτήρα, φυγοπονία, έλλειψη διάθεσης, ανασφάλεια κλπ. Έτσι μένουμε για πολύ καιρό στην ίδια «κατατονική» κατάσταση και επαναλαμβάνουμε τις ίδιες σκέψεις κάθε ημέρα μέχρι που μας γίνονται συνήθεια. Και όταν συνηθίζεις κάτι δύσκολα μπορείς να το αποχωριστείς. Το έχεις μάθει και το κάνεις ασυνείδητα. Να το και το «ασυνείδητα»! Σαν το τσιγάρο ένα πράγμα. Πολλές φορές τους βλέπεις και καπνίζουν ανελλιπώς και όταν τους το λες ότι καπνίζουν πολύ σου απαντάτε «ότι το κάνουν από συνήθεια» δεν καταλαβαίνουν γιατί.

Οι σκέψεις μας προκαλούνται από κάποιο ερέθισμα. Οι σκέψεις αυτές μπορεί να είναι κάποιες προσδοκίες, σχέδια, πλάνα, επιθυμίες, κ.ο.κ. Οπότε πρόκειται για μία συνειδητή, ίσως και λογική πράξη. Αυτές παύουν να υφίστανται όταν ο εγκέφαλος μας κρίνει ότι έχουν επιτευχθεί. Όταν όμως δεν έχουν πραγματωθεί τι γίνεται τότε. Βομβαρδίζουμε συνεχώς τον εαυτό μας με την ίδια σκέψη ξανά και ξανά, κάτι σαν «θέλω να το ακούω» και μας γίνεται συνήθεια. Μερικές φορές, ωστόσο, τολμάμε να τις αποχωριστούμε και να κάνουμε κάτι αλλά μόλις βρούμε λίγο τα δύσκολα κλεινόμαστε πάλι στις σκέψεις. Σίγουροι, ασφαλείς, με μία αίσθηση συγκατάβασης για τον εαυτό μας…Πάλι εγώ και οι σκέψεις…Διαβεβαιώνοντας τον ότι έτσι ίσως είναι καλύτερα. «Εκκωφαντική» σιωπή λοιπόν ή «τι θα μπορούσαμε να βάλουμε εδώ»; Ψυχική ηρεμία, ευτυχία; Όπως και να έχει η ζωή θα ήταν πιο «παραμυθένια» χωρίς τις επίμονες σκέψεις να μας βασανίζουν. Η λύση βρίσκεται μέσα μας αρκεί να ξεπεράσουμε τα εμπόδια. Το πρώτο που μου έρχεται είναι ο εγωισμός.