Tη δανείστηκα από το τρυπανάκι, που τη δανείστηκε από το webcomic «Cat and Girl» που τη δανείστηκε από τη σκέψη της Dorothy Gambrell. :-'P . Ελπίζω να μην ενοχλήσει τους owners, άλλωστε όπως είπε και το tripani ένα μόνο - τώρα έγιναν δύο - blog είναι.
Υπήρχαν πάρα πολλές στιγμές που ήθελα και εγώ να απέχω-να απεργήσω-να αποστασιοποιηθώ.. Τώρα με προβληματίζει αυτό το συναίσθημα. Γιατί να απέχω-να αποστασιοποιηθώ-να απεργήσω; Δεν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις; Μήπως έχουμε βολευτεί στο μικρόκοσμο μας; Κλασικές ατάκες που μας ταλαιπωρούν.. Επιθυμία: να ήταν όλα πιο απλά ή μάλλον να τα εκλαμβάναμε όλα ως πιο απλά.
CUT! Πάμε πάλι...
References:
http://www.rockarolla.gr/tripani/blog
http://www.catandgirl.com
3 comments:
Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το βόλεμα. Και εκεί που το βαριέσαι και κάνεις ένα βήμα μπροστά τσουπ έρχεται η ανασφάλεια και σε τραβάει πίσω. Και λες καλά δεν ήμουν εκεί στο κλουβάκι μου; Τι θέλω και βγαίνω έξω από αυτό;
Θα ρθει μια μέρα όμως που θα μετανιώσεις για το κλουβάκι και η αποχή θα γίνει ενοχή...
Και μετά από αυτές τις ωραίες σκέψεις λέω να πάω να κοιμηθώ. Αν και τελευταία έχω κουραστεί να κοιμάμαι...
Τελικά όμως τι είναι αυτό που μας εμποδίζει; Μήπως είναι όλα μέσα στο μυαλό μας;
Ανασφάλειες, φόβοι, ντροπές...
Κι αν είναι όντως μέσα στο μυαλό μας, υπάρχει τρόπος να τα βγάλουμε, ή είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε όλη μας τη ζωή με αυτά παρέα;
Αχ τέλεια σχολιάκια. Συμφωνω. Να βγούμε απ' τα κλουβιά μας! Κάτω τα κλουβιά, ΌΛΕ! :-)
Post a Comment