Σαν σήμερα..

Σαν σήμερα, πριν ένα χρόνο ακριβώς, είχα καταφθάσει για μία εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη. Είχα γυρίσει με μία τρομερή ανάγκη να δω τους δικούς μου ανθρώπους, τους γονείς μου, το σπίτι μου, να νιώσω το οικείο περιβάλλον μου. Μου είχαν λείψει πάρα πολύ.. και ήμουν ευτυχισμένος από τη στιγμή που ξεκίνησα το ταξίδι μου από τη Γαλλία. Σήμερα, αναπολώ εκείνες τις ημέρες, τις ημέρες που ήμουνα στη Γαλλία. Τις υπέροχες αναμνήσεις που αποκόμισα από αυτό το «ταξίδι» των τεσσάρων μηνών.

Η Sabrina..

«Εσείς είστε από την Ελλάδα, ναι;» , είπε την πρώτη ημέρα που πήγαμε στο πανεπιστήμιο..»

και τότε αναρωτήθηκα

« και άλλος Έλληνας και δεν το γνωρίζαμε;»

Η τύχη όμως από ότι φάνηκε ήταν περισσότερο με το μέρος μας. Μία Γαλλίδα που μιλούσε ελληνικά.

«Je parle francais, anglais, espagnol et Grec. You choose. »

και ήταν η «νονά» μου για το πανεπιστήμιο…που θα φρόντιζε για εμένα και την εξοικείωση μου…πραγματοποιώντας μου ταυτόχρονα και μία ενδόμυχη επιθυμία μου.

«Τι ωραία που θα ήταν να υπάρχει εκεί ένας Έλληνας που να μιλάει γαλλικά και ελληνικά»

Ήμουν ενθουσιασμένος και παραμένω. Περάσαμε καταπληκτικά τους τέσσερις αυτούς μήνες. Ταξίδια, εργασίες, γυμναστήριο, Eurovision party, καφέδες, πίτσες, GAD, where is your umbrella, booking, αποχαιρετισμός.

And somewhere between me and Sabrina I met Charlotte. Ήταν η καλύτερη φίλη της Sabrina. Για καλή μου τύχη. :-‘) Πολλές, πάρα πολλές εικόνες που περιγράφονται με τις λέξεις…Φιλοξενία, υπομονή, ευγένεια, βόλτες με τα ποδήλατα, σάντουιτς με βούτυρο και τόνο στις απέραντες παραλίες του ατλαντικού, traffic jam on the way back home, γαλλικό ραδιόφωνο, οικογένεια, το ευγενικό, ντροπαλό και συγκαταβατικό χαμόγελο της Elisa, cookie le chien, les deux chats noirs, yeah surreee, really? Ήταν όντως πραγματικότητα.. Ευχαριστώ για τις υπέροχες και πραγματικές αναμνήσεις που μου χαρίσατε. J Εις το επανειδείν! Α bientot..