Γράφω....

Στη ζώη μου μέχρι τώρα δεν έχω νιώσει τέτοια έντονα συναισθήματα.
Αυτή η πίεση του χρόνου να με κατατρέχει. Δε φοβάμαι να μην γεράσω. Φοβάμαι τον χρόνο που περνάει μήπως με αφήσει πίσω. Δεν τον προλάβω. Ο οποίος τρέχει . Ένα πρόβλημα που εμείς οι άνθρωποι δημιουργήσαμε. Την ώρα. Στερούμαστε την ελευθερία του απλά "υπάρχω". Γιατί αισθάνομαι έτσι. "Κάντο να σταματήσει". Αλλά δε μπορώ. "Μην το σκέφτεσαι". Αλλά το σκέφτομαι. Μία ελπίδα ξεπηδά και μου λέει ότι ενδεχομένως το επόμενο σαββατοκύριακο θα έχεις το χρόνο μαζί σου. Να τον κάνεις ότι εσύ θέλεις και όχι ότι οι ΑΛΛΟΙ, ΟΙ ΑΥΤΟΙ, θέλουν. Ένα χάος που ονομάζεται στρές και βάφει το άσπρο, μαύρο. Αποτυπώματα που οι άλλοι αναγνωρίζουν ως πίεση. Παρατηρώ ότι σε αυτή την περίπτωση το χρώμα μαύρο στο μαλλί δε συμβολίζει κάτι κακό αλλά υγεία. Καλή ψυχική υγεία. Τι άλλο να πω. Φεύγω πάλι. Και η αποχώρηση μου στιγματίζει κάτα κάποιο τρόπο και την ψυχή μου. Δεν ξέρω αν έχω ξανανιώσει ποτέ άλλοτε έτσι στη ζωή μου.
Μην ανησυχείς.