Εθελοντικές ανταποκρίσεις

Η σημερινή ημέρα με πετυχαίνει να νοσταλγώ τις ημέρες του 10^ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ – Εικόνες του 21^ου αιώνα που μόλις τελείωσαν. Τις ημέρες που μοιράστηκα μαζί με άλλους, προβληματίστηκα και εκτέλεσα το έργο που μου ανατέθηκε. Ειρήνη, Μαργαρίτα, Θάνος, Κυβέλη, Έλενα, Ιωάννα, Ράνια, Γιώργος, Ηρώ, Σοφία είναι μερικά από τα ονόματα που μου έκαναν και τους έκανα παρέα κατά τη διάρκεια του. «Εθελοντικά» κατά τη διάρκεια αυτών των 10 ημερών.

Εντοπίζω τη σκέψη μου να έχει μείνει στο κείμενο που διάβασα στο ιστολόγιο της Melian, στη μουσική που συνάντησα στο ιστολόγιο της Κυβέλης και στην ανάρτηση που κυκλοφορεί ανάμεσα σε πολλούς Bloggers για το σύμφωνο συμβίωσης. Κάνω μία εθελοντική ανταπόκριση.

Θέλω να κάνω μία τοποθέτηση για την ευτυχία. Μία από τις τρισεκατομμύρια.

Είναι ένα συναίσθημα κρυμμένο μέσα μου,

αδιευκρίνιστο που με πνίγει.

Όταν πάω να του δώσω ορισμό,

δε μπορώ.

Τη μοιράζω.

Συνήθως κρύβεται πίσω από ένα μουσικό κομμάτι, πίσω από έναν άνθρωπο, από μία στιγμή, σκέψη, ανάμνηση, αγάπη.

Είναι πάντα γύρω μου όταν ψάχνω να τη βρω στη φύση, σ’ ένα δάσος, σε μία απέραντη παραλία, σε μία ξαφνική βροχή. Και το περίεργο είναι ότι η φύση είναι σαν να συμμερίζεται την ευτυχία σου, σε καταλαβαίνει και χαίρεται μαζί σου, που χαίρεσαι μαζί της.